سنگین کام میگری مــــرد ...
         در این سرمایــــ خیابان به یــــاد کدام عشــــق ،خاطراتتــــ را دود میکنی ...!!!

              مرهم دَرد مـَـــــرد ،گریه کردن نیست . . .

              در آغوش گرفتن یا در آغوش رفتن نیست !
              مــــرد که دَرد دارد پاهایش به کار می افتد . . .
              قدم می زند و پا میگذارد بر همه چیز !

              ترجیح میدهد به جز خودش با کسی حرف نزند . . .
              مــــرد که غمگین است با خودش زمزمه می کند،

              ناگفته های انباشته شده در ذهن و دلش را !
              ولی افسوس،پیاده روی ام را به حساب سرخوشی گذاشتند و . . .
              با خود حرف زدنم را دیوانگی !
              به راستی دَرد مـَـرد را کسی نمی فهمد . . .
              حتی مـَـــــرد دیگری !

              مــــردانه که دلت بگیرد کدام زن میخواهد آرامت کند؟
              مــــردانه که بغض کنی چه زنی توانایی آرام کردنت را دارد؟

              مــــرد که باشی حق این ها را نداری !
              مــــرد که باشی حق ات فقط در دل نگهداشتن است

              مــــرد که باشی از دور نمای کوه را داری , مغرور و غمگین و تنها

              اما مــــردان هم قلب دارن
              فقط صدایشان، یواش تر از صدای قلب یک زن است!
              مــــرد ها هم در خلوتشان برای عشقشان گریه میکنند!
              شاید ندیده باشی؛
              اما همیشه اشک هایشان را در آلبوم دلتنگیشان قاب میکنند!

            پ نت : مــــرد که باشی

                     شب که دلت بگیرد یک نخ سیگار روشن میکنی

                      و خودت را  پشت دودش پنهان میکنی ...